jueves, marzo 29, 2007

SI

me encantan..., me F.L.I.P.A.N. muchísimo estas dos canciones:

-Restrospect for life, de Common feat. Lauryn Hill.

-Through the wire, de Kanye West.

zinkeando

Anna,
Avui m'ha enviat un missatge l'Alex. Diu: " el tren está en marcha y nosotros seguimos subidos a él."
M'ha encantat. Jo faré una paradeta a Gambia la setmana que vé. No sé quan ens veurem, si antes o después..., però et volia donar les gràcies per seguir "conectada" a mí d'alguna manera. Et trobo a faltar.

Love you,

Fatoubina.

sábado, marzo 24, 2007

vamos a ser tios!!

DOS DE MIS MEJORES AMIGOS VAN A SER PADRES.
Y ESO ME CONVIERTE EN TIA.

¡FELICIDADES RUTH & MARMOL!

Basta ya.

Ya me he cansado. Quiero jugar a otra cosa. Quiero ser otro personaje, no quiero que sea un juego de correr, y sobre todo, quiero poder parar cuando a mí me de la gana.

Llevo más de un año jugando a lo mismo, con los mismos "niños", y ya estoy más que aburrida. Quiero hacer amigos nuevos en el patio, y que sean más ocurrentes e imaginativos.

Quiero jugar con "niños" de otros coles. Quiero jugar con "niños" de algunos parques. Quiero poder elegir la hora de empezar a jugar y la hora de dejarlo para otro día.

Quiero reirme hasta no poder más. Quiero gritar "casa" cuando esté cansada. Quiero tener unos monitores alegres que participen del juego pero que nos den libertad para ser nosotros en todo momento.

QUIERO VOLVER A RECUPERAR MI LIBERTAD.

jueves, marzo 15, 2007

Necesito expresarme

¿No te pasa que a veces te mueres de ganas de ser sincero? Me refiero a ser total y completamente sincero. Coger a esa persona o personas y decirles todo lo que siempre has querido decirles. Sin disfraces. Sin tapujos. Te quiero, te odio, lo que sea...

Yo, cada día más. Me mata la duda. Me mata el temor. Me mata el silencio.

Y lo pago con quien no debiera: a veces digo lo que no tengo que decir. Algo que no he madurado lo suficiente pero que se me escapa, dominada por no se qué asquerosa fuerza que me hace ser detestable. Y luego me ARREPIENTO.

LO SIENTO Ruth.


TODO EN MI VIDA ES UN PRESENTIMIENTO.

miércoles, marzo 14, 2007

R.I.P.

Elena, no em puc creure que t'hagis anat.

DRIVING IN THE SUN (Cranes)

lunes, marzo 12, 2007

r.e.p.r.e.s.e.n.t.

Me meto en las webs de Mucho Muchacho y otra peña de "La Movida" y me doy cuenta de que no soy la única que recuerda aquellos años como LOS AÑOS EN QUE MEJOR NOS LO PASAMOS. Ya no sólo por la edad que teníamos (estamos hablando de hace 15 años), sinó por lo guapo que fue todo en general: PINTAR, PASARNOS LA VIDA EN LA CALLE CON LOS COLEGAS, LA MÚSICA DE ENTONCES, LAS DISCOTECAS, SENTIRNOS PARTE DE ALGO EXCLUSIVO Y ESPECIAL... etc, etc, etc.

Supongo que me ha puesto un poco melancólica ver la página de Edinne Saïd: http://www.eddinesaid.com/eddinesaid/

Me hace ilusión saber que siguen por ahí, "dándole", cada cual con su rollo: unos cantan, otros bailan, otros diseñan, otros pinchan, otros escriben...

ME PREGUNTO SI PODRÍAMOS HACER MÁS.

domingo, marzo 11, 2007

...y le dijo LA BELLA A LA BESTIA...,

Hola,

¿ERES TU?

¿TE ACUERDAS DE TÍ?

(La memoria es un peligro, y una necesidad.)

jueves, marzo 08, 2007

QUE TONGO...

¿Os habéis pasado, alguna vez, más de seis horas doblando papelitos y ensobrándolos?

YO SÍ.

martes, marzo 06, 2007

Zinkeando

Quién me hubiera dicho hace unos años que el mero hecho de llamar desde una cabina telefónica se convertiría en una experiencia religiosa antes de cumplir los 30.
Ültimamente tengo estos lapsus en los que recupero por unos instantes la mentalidad que tenía hace un tiempo, y flipo. Flipo en colores. Además, me pillan por sorpresa.
Hace un par de días, estaba en la uni y me acordaba de cuando trabajaba en el colegio y estudiaba Filosofía. Ahora protagonizo otra peli, pero la trama, lo que mueve e impulsa a mi personaje no ha cambiado: la imposibilidad de ser. Y esto se resume en un sólo pensamiento: soy inmutable. El mundo cambia pero yo sigo siendo la misma. Y no sé si eso es bueno o malo.

domingo, marzo 04, 2007

and I THANK YOU...

Me encantaría ir a Gambia con mi hermano. De las cinco veces que he estado allí, sólo 2 las he compartido con él, y de pequeños. Ahora sería muy diferente. Lo más especial sería sin duda ver su reacción al tener un primer contacto con nuestra hermana, a la cual él todavía no conoce. Mamhoja tiene ya 5 meses. Evidentemente no acumula recuerdos, no tiene ningún dominio sobre su entorno y no habla, no camina, y no se comunica más que a través del llanto o la risa. Pero algún día le contaremos que la quisimos desde el primer día y que nos movilizamos todo lo que pudimos por pasar tiempo con ella desde que era un bebé. Por cierto, mi padre dice que está preciosa y que es encantadora.



Además de a mi hermana tengo ganas de ver a mis primos. En diciembre me fui con mal sabor de boca a causa de la triste despedida que tuve con ellos. No pudieron venir a despedirme al aeropuerto por cuestiones de logística y cuando fui a decirles adiós no daban crédito y lo único que pude entender era que estaban cabreados y decepcionados. Lloraban.



Seju tiene 5 años. No sabe leer, ni escribir y nunca ha ido al colegio. Está, total y completamente, en estado salvaje. A pesar de tener unos padres y una familia en general que intenta mantenerlo a ralla (mediante unos métodos educativos pobres y dudosos), es un niño de la calle: no sabe nada, ni le importa lo más mínimo la higiene, los modales, la televisión, los videojuegos, los deportes, ni nada que no sea correr por ahí descalzo con sus amigos o chulearse por el barrio con su minibicicleta. Sin embargo, es un niño super espabilado, listo, inteligente, amable, cariñoso, tierno, gracioso y muy creativo.



Daba tiene 7 años. Daba hace sólo dos años que va a la escuela. Ahora empieza a aprender a leer y a escribir. Me inclino a pensar que es un talento desaprovechado. La total deficiencia de su nivel educativo es una injusticia que me golpea en la conciencia cada vez que pienso en ella y la recuerdo garabateando con plastidecors números y letras en una libreta sucia y hecha polvo. Es listísima y muy dedicada. Le encanta la novedad. Es vital, obtusa, y sensible. Creo que en el fondo sufre y que no se da cuenta de ello dada su edad. ¿Por qué me atrevo a decir algo así? Porque en creo que es buena pero que de forma inconsciente ya ha aprendido que tiene que sobrevivir: sin importarle el medio, ella siempre quiere conseguir un fin. A Daba hay que entenderla y quererla mucho.




Y no sólo tengo ganas de ver a los niños. Por supuesto que me muero de ganas de ver a mi padre, de hecharme unas risas con él y todo eso. Por si no lo había dicho ya antes, me gustaría aclarar que mi padre es todo un personaje. De verdad. Lo es.
Y aunque me molesten muchas cosas de él, siempre acabo por hecharlas de menos cuando paso un determinado tiempo sin verle. Por ejemplo: su vagancia, su hermetismo, y sus divagaciones irracionales (propiciadas generalmente por unos cuantos vasos de vino y unos cuantos porros de marihuana). De todas formas, es cuando nos bebemos unas birras y nos sentamos en el porche a oscuras y hablamos y escuchamos música y simplemente estamos ahí, haciéndonos compañía cuando más cerca le siento, y lo que más hecho de menos en estos momentos.



Mi tío se llama Ola. Es el hermano pequeño de mi padre y el padre de mis primos Seju y Daba. Es alto, y gordo. Fuma como un cosaco y es adicto a la música, a la ataya (el té africano por antonomasia), y a las películas de acción nigerianas. Se le ve sólo con mirarle a los ojos que es buena persona. "Nos" quiere y "nosotros" le queremos por eso. Y además, mola mucho abrazarle.



Y los demás, Zeinabou, Binta, Abdu, Adama, Annie Cole, Fatou-Bin, Alhagie, Pajon, Nicoul, Buba, Ayo, Boy, Abybatou, Bob, Saihou, Francis... los que vienen y van, los que van y vienen, a los que saludo por la calle, los vecinos de enfrente, los niños de mi calle, los que la tienda de fotos, la que nos vende la leche, los chavales de los bares, los profes de la escuela, los bomberos, los que trabajan en los hoteles, los taxistas enrollados, los... los que hacen que ir ahí sea siempre un placer...,
gracias por ser como sois. O mejor aún, gracias simplemente por ESTAR.


Esta es mi casa. Y si todo me sale bien, la volveré a pisar el 5 abril, por la noche, y con una sonrisa de oreja oreja.

Hasta entonces..., y como suelen decir en Gambia...,
BE SAFE.